De bedenkingen van de VVD bij de 'Pim Mulier Verklaring van geen bedenkingen'

Wethouder Van Spijk stelt aan de gemeenteraad van Haarlem voor om een Vvgb (verklaring van geen bedenkingen) af te geven in verband met omgevingsvergunning eerste fase voor het realiseren van 59 appartementen met parkeerplaatsen aan de Pim Mulierlaan. Op het eerste gezicht lijkt dit geen probleem. Echter, soms kan het geen kwaad om het geheugen nog even op te frissen.


Ten eerste begon dit project met een valse start. Het stukje grond aan de randweg was namelijk in 2007 verkocht aan een ontwikkelaar die het uiteindelijk niet kon afnemen vanwege de economische crisis. In 2015, acht jaar later dus, verkoopt wethouder Van Spijk het alsnog. Omdat het bedrag royaal boven de €500.000,- bedraagt had hij de zware voorhangprocedure moeten volgen en de gemeenteraad om toestemming moeten vragen.

Maar daar had Van Spijk geen zin in. Hij stelde zich op het standpunt dat hij het oude mandaat nog kon gebruiken en gewoon tot onderhandse verkoop kon overgaan zonder toestemming van de raad.

Maar wat bleek? Bijna alle parameters van de verkoop waren veranderd.

  1. De prijs werd bepaald op €1,6 miljoen in plaats van de toenmalige €1,7 miljoen
  2. Er kwamen geen kantoren maar 59 woningen
  3. Er werd 700 m2 meer grond verkocht ten behoeve van 95 parkeerplaatsen
  4. De eindbelegger / afnemer was nieuw
  5. De rentevergoeding van €425.000,- werd kwijtgescholden
  6. De legeskosten van €200.000,- werden niet geheven

Ook was er juridisch sprake van een nieuwe overeenkomst. In artikel 2 lid 3 van de nieuwe overeenkomst stond letterlijk: “dat na ondertekening van de nieuwe overeenkomst de oude overeenkomst wordt ontbonden.

Op 29 oktober 2015 gaf burgemeester Schneiders toe en bood zijn excuses aan in de raad. Van Haga had gelijk, de zware voorhangprocedure had gevolgd moeten worden. Maar helaas de verkoop was al gesloten want volgens Van Spijk was het contract al ondertekend.

We konden slechts gissen wat er in de B&W kamer is gezegd toen even later bleek dat het contract nog niet getekend was. Van Spijk had gelogen en de VVD diende een motie van wantrouwen in. Het verweer van de wethouder kwam er in het kort op neer dat het contract weliswaar niet getekend was maar dat er wel sprake is van wilsovereenstemming. Hij had het contract al wel willen tekenen en de handtekening was slechts een formaliteit. De koper kon verwachten dat het contract getekend werd. De leugen werd op deze manier tot grote tevredenheid van de coalitie van D66/PvdA/GL/CDA omgezet in een juridisch onnavolgbaar gedrocht en de motie van wantrouwen van de VVD haalde het niet. De Haarlemmers werden voor de zoveelste keer belazerd door een wethouder vastgoed die op eigen houtje de stad verkwanselt. De coalitie kon opgelucht verder en de grote vraag bleef onbeantwoord. Wat bezielde deze wethouder om dit stuk grond ver onder de prijs onderhands te verkopen en niet gewoon openbaar tegen de commerciële waarde?

Maar nu, in de raadsvergadering van 13 oktober 2016, was wethouder Van Spijk voortvarend aan de slag gegaan met zijn Pim Mulier project en stelde hij aan de Haarlemse gemeenteraad voor om een Vvgb af te geven voor het realiseren van 59 appartementen met parkeerplaatsen.

Hij schrijft in het raadsstuk: "De wijkraad is enthousiast over het plan en bewoners van de Krim zijn geïnteresseerd in de appartementen.”

En wat schetst onze verbazing? De wijkraad is nauwelijks betrokken bij de plannen en toen ze de plannen onder ogen kregen waren ze verre van enthousiast. Frits Garretsen van de SP verwoordde het wellicht nog het duidelijkst: “Ik voorzie een lange procedure bij de Raad van State die uiteindelijk gewonnen zal worden door de omwonenden”.

Kortom, een onkundige en schadelijke wethouder die nog lang niet is uitgeblunderd.

De VVD stemde tegen het voorstel.