Ten
eerste begon dit project met een valse start. Het stukje grond aan de randweg
was namelijk in 2007 verkocht aan een ontwikkelaar die het uiteindelijk niet
kon afnemen vanwege de economische crisis. In 2015, acht jaar later dus,
verkoopt wethouder Van Spijk het alsnog. Omdat het bedrag royaal boven de
€500.000,- bedraagt had hij de zware voorhangprocedure moeten volgen en de
gemeenteraad om toestemming moeten vragen.
Maar
daar had Van Spijk geen zin in. Hij stelde zich op het standpunt dat hij het
oude mandaat nog kon gebruiken en gewoon tot onderhandse verkoop kon overgaan
zonder toestemming van de raad.
Maar wat bleek? Bijna alle parameters van de verkoop waren veranderd.
- De prijs werd bepaald op €1,6 miljoen in plaats van de toenmalige €1,7 miljoen
- Er kwamen geen kantoren maar 59 woningen
- Er werd 700 m2 meer grond verkocht ten behoeve van 95 parkeerplaatsen
- De eindbelegger / afnemer was nieuw
- De rentevergoeding van €425.000,- werd kwijtgescholden
- De legeskosten van €200.000,- werden niet geheven
Ook
was er juridisch sprake van een nieuwe overeenkomst. In artikel 2 lid 3 van
de nieuwe overeenkomst stond letterlijk: “dat na ondertekening van de nieuwe
overeenkomst de oude overeenkomst wordt ontbonden.
Op 29
oktober 2015 gaf burgemeester Schneiders toe en bood zijn excuses aan in de
raad. Van Haga had gelijk, de zware voorhangprocedure had gevolgd moeten
worden. Maar helaas de verkoop was al gesloten want volgens Van Spijk was het
contract al ondertekend.
We
konden slechts gissen wat er in de B&W kamer is gezegd toen even later
bleek dat het contract nog niet getekend was. Van Spijk had gelogen en de VVD
diende een motie van wantrouwen in. Het verweer van de wethouder kwam er in het
kort op neer dat het contract weliswaar niet getekend was maar dat er wel
sprake is van wilsovereenstemming. Hij had het contract al wel willen tekenen
en de handtekening was slechts een formaliteit. De koper kon verwachten dat het
contract getekend werd. De leugen werd op deze manier tot grote tevredenheid
van de coalitie van D66/PvdA/GL/CDA omgezet in een juridisch onnavolgbaar
gedrocht en de motie van wantrouwen van de VVD haalde het niet. De Haarlemmers
werden voor de zoveelste keer belazerd door een wethouder vastgoed die op eigen
houtje de stad verkwanselt. De coalitie kon opgelucht verder en de grote vraag
bleef onbeantwoord. Wat bezielde deze wethouder om dit stuk grond ver onder de
prijs onderhands te verkopen en niet gewoon openbaar tegen de commerciële
waarde?
Maar nu,
in de raadsvergadering van 13 oktober 2016, was wethouder Van Spijk voortvarend
aan de slag gegaan met zijn Pim Mulier project en stelde hij aan de Haarlemse
gemeenteraad voor om een Vvgb af te geven voor het realiseren van 59
appartementen met parkeerplaatsen.
Hij schrijft in het raadsstuk: "De wijkraad is enthousiast over het plan en
bewoners van de Krim zijn geïnteresseerd in de appartementen.”
En wat schetst onze verbazing? De
wijkraad is nauwelijks betrokken bij de plannen en toen ze de plannen onder
ogen kregen waren ze verre van enthousiast. Frits Garretsen van de SP
verwoordde het wellicht nog het duidelijkst: “Ik voorzie een lange procedure
bij de Raad van State die uiteindelijk gewonnen zal worden door de omwonenden”.
Kortom, een onkundige en schadelijke
wethouder die nog lang niet is uitgeblunderd.
De VVD stemde tegen het voorstel.